Υπήρξε πνευματικό παιδί των σύγχρονων Αγίων μας, Αμφιλόχιου Μακρή και Φιλόθεου Ζερβάκου.
Το κύκνειον άσμα του Αγωνιστού Γέροντος Γρηγορίου του Ἀρχιπελαγίτη:
«Έλληνες εξεγερθείτε. Διάβηκε η ώρα. Μήπως είναι και αργά»
Του Ηλία Προύφα
Απεβίωσε πριν 15 λεπτά περίπου, σε ηλικία 76 ετών, από παθολογικά αίτια, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Γέροντας Γρηγόριος.
Ο κατά κόσμος Γρηγόριος Ζουμής κατάγονταν από την Πάρο και ήταν απόφοιτος τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πριν από την Εγκαταβίωσή του στο Άγιον Όρος, μόνασε στην Πάρο καί την Πάτμο, «παρά τούς πόδας» των άγιων Πατέρων Φιλόθεου Ζερβάκου καί Αμφιλόχιου Μακρή. Χρημάτισε Ηγούμενος τής Μονής Μυρτιάς καί τής Μονής Προυσού στο Καρπενήσι. Μετά, ενθρονίστηκε Ηγούμενος τής αγιορείτικης Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, την οποία αναστήλωσε και επάνδρωσε με επιτυχία.
Καλό Παράδεισο Γέροντα Γρηγόριε. Σε ευχαριστούμε για όλα!
Το κύκνειον άσμα του Αγωνιστού Γέροντος Γρηγορίου του Ἀρχιπελαγίτη: Εγερτήριον Άρθρο στις 30 Σεπτεμβρίου 2018
«Έλληνες εξεγερθείτε. Διάβηκε η ώρα. Μήπως είναι και αργά»
Του Καθηγουμένου Γέροντα Γρηγορίου
Ἕλληνες, ἀντισταθῆτε μὲ ὅποιον ἰσχυρὸ τρόπο μπορεῖτε. Τέρμα οἱ εὐγένειες,... Ἕλληνες, σφίγξτε τὶς γροθιές σας, φύγετε ἀπὸ τὴν πλαδαρότητα, ἀπολέστε τὸν σεβασμὸ τῆς ἐξουσίας. Ἡ κατρακύλα μεγάλη. Δὲν τὴν σταματάει τὸ χαλικάκι, παρὰ μόνον ἡ ὀργὴ τοῦ λαοῦ, ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ
«Έλληνες εξεγερθείτε. Διάβηκε η ώρα. Μήπως είναι και αργά»
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΜ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ ΕΚΘΕΣΗΑὐτὴν τὴν ἔξοδό του τὴν συνοδεύει πλῆθος ἀστυνομικῶν. Μάζεψαν ὅλα τὰ παλληκάρια τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ τοποθέτησαν τεῖχος καὶ προμαχῶνα στὸν πρωθυπουργό! Ἂν ἦταν ἐκλεκτὸς καὶ ἀγαπητὸς στὸν λαό, τί χρειαζόταν αὐτὴ ἡ παρεμβολή; Καὶ ἂν γιὰ κάθε ἔξοδο τοῦ πρωθυπουργοῦ χρειάζεται τόσο προσωπικό, ἡ Ἑλλαδίτσα πόθεν θὰ οἰκονομῆ τὰ χρήματα τῆς ὑπεράσπισής του; Ἴσως τὰ ἀμυντικὰ σώματα στοιχίζουν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν Διεθνῆ Ἔκθεση τῆς Θεσσαλονίκης. Εἴδαμε ἡγεμόνες, προέδρους δημοκράτες, νὰ περιδιαβαίνουν τοὺς δρόμους τῶν πόλεων σὰν κοινοὶ ἄνθρωποι. Στὴν κρίσιμη αὐτὴν οἰκονομικὴ κατάσταση ποὺ βρισκόμαστε, πρέπει νὰ ὑπάρχουνε τέτοιες πολυτέλειες; Ὁ λαὸς πεινᾶ καὶ οἱ ἀρχηγοί του τὸν τρῶνε σὰν βλασερὸ ψωμί. Φρέσκο εἶναι τὸ ψωμί. Ποῦ εἶναι ὁ πραότατος Δαυΐδ, νὰ ἰδῆ ἀρματωσιά, ποὺ δὲν ἔχει ἐμφανισθῆ ἄλλη φορὰ κάτω ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου; Ἂς ὑπάρξη σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο ἡ σύνεση, ἡ εὐλογημένη οἰκονομία, γιὰ νὰ μὴ γυρίζη ὁ κόσμος μὲ τὰ πανέρια τῆς ζητείας. Ὅλοι αἰσθανόμαστε ὅτι ζοῦμε μέσα σὲ χαλάσματα, σὰν ἐκεῖνα ποὺ ἀφήνουν οἱ βάρβαροι λαοὶ μετὰ τὴν πυρπόληση μιᾶς πόλεως. Ἄλλος διώκεται ἀπὸ τὸ σπίτι του, ξεστεγάζεται μὲ τὴν γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του. Ἄλλου ἀποδεκατοῦται ἡ περιουσία του.
Ἄλλος αὐτοκτονεῖ. Μόνον ὁ Κύριος καὶ Θεός μας μπορεῖ νὰ συντρίψη θρόνους δυναστῶν.
Βοήθα, κυβέρνηση, τὴν ἀπόγνωση τοῦ λαοῦ. Ἐμεῖς τὴν ζοῦμε κάθε μέρα στὰ συσσίτια τῶν
ἐκκλησιῶν, στὰ φιλόπτωχα ταμεῖα καὶ στὰ φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα ποὺ ἀνήγειραν πτωχοὶ ἄνθρωποι μὲ τὸν κόπο τους καὶ τὸ ὑστέρημά τους. Μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι δὲν πληροῦν τοὺς λειτουργικοὺς ὅρους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τὰ κλείνουν. Γιατί, Ἕλληνα; Μέχρι τώρα τὸ σπίτι σου πληροῦσε ὅρους καλῆς διαβίωσης; Ἡ πουρνάρα κι ἡ σχινιὰ ἦταν ὁ καλύτερος τόπος γιὰ ἀποπάτηση. Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε τὶς συνθῆκες ποὺ ζήσαμε καὶ μεγαλώσαμε μέχρι τελευταῖα.
Μάννα μοῦ ἀφηγεῖτο ὅτι τὸ σαπούνι στὶς μπουγάδες της ἦταν ἡ στάχτη καὶ τὸ σύνηθες φαγητὸ τὰ λουλούδια τῆς κολοκυθιᾶς γεμιστά. Ζῆ Κύριος ὁ Θεός, νὰ μὴ στερηθοῦμε καὶ τὸν ἀνθὸ τῆς κολοκυθιᾶς. Τὸ φαγητὸ τῶν λαϊκῶν εἶναι φτωχότερο σήμερα ἀπὸ τῆς ἐρήμου.
Νὰ μᾶς κυκλώση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν ἀπογοητευθοῦμε. Καὶ τὸν κύριο Τσίπρα ἔνοπλες δυνάμεις, γιὰ νὰ μὴ φοβᾶται τὴν ζωή του!
Ὁ κόσμος ποὺ συγκεντρώθηκε στὴν Ἔκθεση, γυναῖκες, παιδιά, ἡλικιωμένοι, δὲν πῆγαν γιὰ νὰ θωρήσουνε τὸν ἀρχηγὸ ἑνὸς μισεροῦ κράτους. Σκοπὸ εἴχανε νὰ διαμαρτυρηθοῦνε, γιατὶ ὑποκλέπτεται τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας, ἑνὸς κομματιοῦ τῆς Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο κρατήσαμε μὲ αἷμα. Καὶ ρίξανε δακρυγόνα, γιὰ νὰ ἐξαφανίσουνε τὴν φωνὴ τοῦ Ἕλληνα! Μοῦ φαίνεται ὅτι ξεχάσαμε τὶ εἶναι Ἕλληνας, ξεχάσαμε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ καρδιὰ εἶναι λεβεντογέννα καὶ δὲν πεθαίνει ποτέ. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἤτανε μιὰ ἐκκλησία καὶ τώρα, μὲ τοὺς τάχατες πρόσφυγες, χρειάζονται βαβυλώνια τείχη, νὰ προφυλαχθῆ ὁ λαός. Μπιλιάρδο παίζει ἡ Εὐρώπη στὴν πλάτη τῶν Ἑλλήνων. Τὸ πάθαμε σὰν τὸν μπαρμπα-Γιάννη μὲ τὴν Μαρουσάρα, ἡ ὁποία τοῦ ἔδινε μὲ τὸ τσόκαρο μὲς στὰ μοῦτρα, κι ὁ ἀγαθὸς μπαρμπα-Γιάννης ἔλεγε: «Μαρουσώ μου, μὲ τὰ σωστά σου τὸ κάνεις ἢ χωρατεύεις;». Ἀλλὰ τοῦ μπαρμπα-Γιάννη τὰ μοῦτρα εἴχανε σπάσει.
Ἕλληνες, ἀντισταθῆτε μὲ ὅποιον ἰσχυρὸ τρόπο μπορεῖτε. Τέρμα οἱ εὐγένειες, γιατὶ δουλεύει τὸ τσόκαρο τῆς Μαρουσάρας. Ἕλληνες, σφίγξτε τὶς γροθιές σας, φύγετε ἀπὸ τὴν πλαδαρότητα, ἀπολέστε τὸν σεβασμὸ τῆς ἐξουσίας. Ἡ κατρακύλα μεγάλη. Δὲν τὴν σταματάει τὸ χαλικάκι, παρὰ μόνον ἡ ὀργὴ τοῦ λαοῦ, ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Οἱ ξένοι μᾶς βλέπουν ζιζάνια πάνω στὴν γῆ καὶ θέλουνε νὰ μᾶς ἐξολοθρεύσουν, εἴτε μὲ τὴν πείνα εἴτε μὲ τὴν στέρηση. Ἐξεγέρθητε. Μὴ ὑπνῆτε. Διάβηκε ἡ ὥρα. Μήπως εἶναι καὶ ἀργά.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
==========================================
ΣΧΟΛΙΟ Ὁ Κύριος νὰ ἐνισχύση τοὺς βραχίονες τοῦ Ἕλληνα. Τουρκιὰ καὶ Εὐρώπη, Εὐρώπη καὶ Τουρκιά, πάντα ὁ Ἕλληνας πρέπει νὰ τὰ ἔχη στὰ ἴδια σταθμά, στὴν ἴδια ζυγαριά.
ΑποτÎλεσμα εικόνας για γÏηγοÏιος αÏχιπελαγιτης
*Άρθρο καταπέλτης από τον καθηγούμενο Γρηγόριο της Ι.Μ. Δοχειαρίου για τη Μακεδονία και τους πολιτικούς. Θα πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα του Γέροντα Γρηγορίου και να βγουν μπροστά, πριν να είναι αργά για όλους μας. Οι καιροί είναι πονηροί και άκρως επικίνδυνοι…
Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου: ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ
Το τελευταίο δημοσίευμα του Γέροντος Γρηγορίου
7 Οκτωβρίου 2018
Δυστυχῶς ὅμως, ἡ διακήρυξη τῆς κατατάξεως τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου στὶς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε ἀπὸ ἐπίσκοπο, ποὺ οὔτε τὸν συναναστράφηκε οὔτε στὸν δρόμο του περπάτησε. Ἀπὸ μακρόθεν κοίταζε, ἀλλὰ δὲν προσήγγιζε.
Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου
ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ
Στοὺς ἔσχατους αὐτοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ὅπου κοιτάξης, σκιὲς θὰ δῆς καὶ ἀποστροφὴ τοῦ φυσικοῦ καὶ τοῦ καλοῦ. Ἄλλαξε τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων καὶ μὲ περισσότερο θάρρος μπορεῖς νὰ περπατᾶς σὲ ἔρημους τόπους, παρὰ ἐκεῖ ποὺ κατοικοῦν ἄνθρωποι. «Εἶδα τὸν ἄνθρωπό μου· εἶδα τὸν Θεό μου.» Αὐτὸ δὲν ἔχει σήμερα καμμιὰ ἰσχύ.
Τὸ Παράκλητο Πνεῦμα ὅμως δὲν μᾶς ἀφήνει ἀπαρηγόρητους καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε μὲ τὴν ἐμφάνιση ἁγίων ἀνθρώπων στὴν ἐποχή μας.Σπεύδουμε τά πλήθη τῶν πιστῶν νὰ ἀσπαστοῦμε τοὺς τάφους τους καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὴν ἀνάβλυση τῶν ἰαμάτων καὶ τὴν κάθαρση τῶν ψυχῶν μας. Πόσα σύγχρονα προσκυνήματα ἔχουμε. Ὀάσεις μέσα στὴν ξηρασία ποὺ περνᾶμε.
Τὴν ἁγιότητα τῶν Ὁσίων αὐτῶν καταγγέλλει πρῶτα ὁ λαός. Αὐτὸς εἶναι τὸ στόμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν φωνή του ἐπισημοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὶς Συνόδους. Πολλοὶ μὲ ρωτοῦνε:
– Τὸ εἶπε ἡ Ἐκκλησία;
– Τὸ διατυμπανίζει ὁ λαός.
Καὶ πολλὲς φορὲς φαίνεται ὅτι βιάζεται καὶ κτίζει ναοὺς καὶ κάνει πανηγύρια. Ὁ λαὸς πάντα πάει μπροστά. Ἔπειτα βέβαια, ὅταν ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία καὶ σφραγίζει τὸ θαῦμα τῆς ἁγιότητας, ἐπισημοποιεῖ τὰ τραγούδια ποὺ συνέταξε ὁ λαός, γιὰ νὰ ὑμνήση τὸν πατέρα καὶ τὸν ἅγιο.
Ποιός θὰ πάη σήμερα στὴν Πάρο καὶ δὲν θὰ ἀκούση γιὰ τὰ παλαίσματα, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἀθλήματα τοῦ γέροντος Φιλοθέου; Λυπούμαστε βέβαια ποὺ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία κωφεύει καὶ δὲν μᾶς δίνει τὴν σφραγῖδα.
Τετάρτη, 29η τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐσφράγισε τὴν πίστη τοῦ λαοῦ καὶ ἀναγνώρισε ἐπίσημα τὴν ἁγιότητα τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ Πατμίου. Ὅσα μέρη τὸν γνώριζαν χτύπησαν πανηγυρικὰ τὶς καμπάνες καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεό, ποὺ εἶδαν τὴν εἰκόνα τοῦ Ἀμφιλοχίου ἀνηρτημένη στὸ προσκυνητάρι. Ὅλα αὐτὰ μᾶς χαροποίησαν πολλά, μᾶς γέμισαν εὐφροσύνη καὶ ὅλοι ἀγαλλομένῳ ποδὶ ψάλλουμε τὸ τροπάριό του, ποὺ τὸ εἴχαμε στὸ σεντούκι μέσα καὶ περιμέναμε νὰ κυματίση ἡ σημαία τῆς ὁσιότητάς του.
«Τῇ ἀγάπῃ τοῦ Λόγου ὅλος πυρούμενος, ἐξ ἁπαλῶν σου ὀνύχων ἀφωσιώθης Θεῷ, εὐλαβείας, Ἀμφιλόχιε, θησαύρισμα· ἐπὶ τῷ στήθει Ἰησοῦ ἠξιώθης προσπεσεῖν μετὰ τοῦ Ἠγαπημένου, κἀκεῖθεν ἤντλησας, μάκαρ, θεολογίας ἔνθεα νάματα.»
Δυστυχῶς ὅμως, ἡ διακήρυξη τῆς κατατάξεως τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου στὶς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε ἀπὸ ἐπίσκοπο, ποὺ οὔτε τὸν συναναστράφηκε οὔτε στὸν δρόμο του περπάτησε. Ἀπὸ μακρόθεν κοίταζε, ἀλλὰ δὲν προσήγγιζε. Γέροντα τὸν ὠνόμασε στὶς ὁμιλίες του, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀσπάσθηκε τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων του. Οἱ ὁμιλίες του δὲν μᾶς ἐκαρδίωσαν καὶ δυστυχῶς οὐδεὶς εὑρέθη νὰ τὸν σταματήση. Λόγος πομπώδης καὶ δικανικός, ποὺ δὲν εἶχε τίποτε νὰ ἀκουμπήση στὴν καρδιά μας.
Εἶναι κρῖμα ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ διδάξουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κούφια λόγια. Ὁσάκις μαζεύω καρύδια καὶ τὰ βρίσκω κούφια, στενοχωροῦμαι. Βλέπω τὸν θεόρατο κορμὸ τῆς καρυδιᾶς καὶ τὴν οἰκτίρω. Ἔτσι, ἀκούγαμε καὶ τὸν ὁμιλητὴ καὶ ἔσφιγξε ἡ καρδιά μας, ὄχι βέβαια γιὰ τὸν Ὅσιο, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς μιλάει γιὰ τὸ μέλι, πόσο νόστιμο εἶναι, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει δοκιμάσει ποτέ.
Ποιό ἤτανε τὸ μυστικὸ τῆς ἁγιότητας τοῦ γέροντος Ἀμφιλοχίου; Εἶχε ζήσει τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων, τῶν συνασκητῶν του, καὶ αὐτὸ τὸν ἔκανε εὐτυχισμένο. Μέσα στὴν καταφρόνια τὸν ἔβλεπες εὐτυχῆ, χαρούμενο, ἀνεπιτήδευτο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ ὑπομονή, μὲ καρτερία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ἀγόγγυστα, ἀκατάκριτα. Οὐδέποτε, ἂν τοῦ λαλούσαμε τὰ ἄσχημα τῶν ἀδελφῶν, συμφωνοῦσε μαζί μας, ἀλλὰ ἔκλινε τὴν κουβέντα: «Ἒ τὸν εὐλογημένο. Ἐγκατάλειψη Θεοῦ ἔπαθε. Κάνετε προσευχή. Ἔχει ἀνάγκη νὰ τὸν καλύψουμε μὲ τὸ πιὸ πολύτιμο βλατίο ποὺ κρατᾶ κάθε ἄνθρωπος στὰ χέρια του.»
Ἀφοῦ ποτὲ δὲν τὸν εἶδες νὰ μετανίζη μέχρι τὰ βαθιά του γεράματα, δὲν τὸν παρατήρησες ὅτι τὰ μάτια του ἦταν πάντοτε βουρκωμένα ὅταν λειτουργοῦσε, δὲν τὸν ἀπήλαυσες νὰ προσφέρη τὴν φιλοξενία καὶ τὴν ἐλεημοσύνη τόσο ἁπλόχερα, ποὺ οἱ πλησίον του διερωτῶντο «Τί τοῦ ἔμεινε μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δοσίματα;», ἀφοῦ δὲν ξέρεις τὰ πατήματά του, γιατί πλησιάζεις τὸ ὄρος νὰ τὸ ἀνεβῆς καὶ νὰ ἀνεβάσης κι ἐμᾶς;
Ζοῦσε τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν φτώχεια ὅπως τὰ ὑποσχέθηκε στὴν μοναχική του κουρά. Δύο πράγματα ἄκουγες νὰ ψιθυρίζη: τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» καὶ «ἀδελφοί μου, ὑπάρχει χρεία ὑπομονῆς». Ὁ λόγος του ἦταν μετρημένος· οὔτε ὑπερβολὲς ἔλεγε οὔτε ὁράματα καὶ προφητεῖες. Δίδασκε μὲ τὴν παρουσία του ὅσα σπάνια ἀκοῦμε ἀπὸ ἀνθρώπους. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν διέκρινε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Γέροντες ἦταν ἡ εὐλάβεια. Σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ σέβιζε καὶ μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους. Ἔφυγε πλήρης ἔργων ἀγαθῶν.
Ἂν μᾶς ἔδινε ὁ ὁμιλητὴς ἔστω καὶ κάτι μικρὸ ἀπὸ τὴν ζωή του, θὰ φεύγαμε ὅλοι μὲ πολλὲς ἀναμνήσεις. Τώρα, ἀκούσαμε τὸ μαγγανοπήγαδο νὰ γυρίζη, ἀλλὰ δὲν ἀνέβαζε στὶς σέσουλες νερό. Μακάρι νὰ βρεθῆ αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς δώση τὴν δροσιὰ τῶν λόγων καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου. Μακάρι νὰ μὴ τσιγγουνευθῆ ὁ Θεὸς νὰ στέλνη σὲ μᾶς, ἐδῶ σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε, ἄνθη μυρίπνοα.
Αὐτὰ ποὺ γράφω, δὲν τὰ ἔγραψα ἀπὸ τὴν Πάτμο, ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα ἐρημητήριο ποὺ βρίσκεται στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Βερτίσκου. Στάθηκα μακριά, γιατὶ φοβήθηκα τὸν ἑαυτό μου ὅτι θὰ χαλάσω τὴν γιορτή... Ἀπὸ ᾽δῶ, φωνάζω καὶ μόνον ὁ Ὅσιος μὲ βλέπει καὶ μὲ ἀκούει. Στοὺς πόνους μου, αὐτὸν ἐπικαλοῦμαι. Αὐτὸς εἶναι ἡ συντροφιά μου καὶ ἡ παρηγορία μου.
Ταῖς τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου πρεσβείαις, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
https://agonasax.blogspot.com/2018/10/blog-post_88.html
Πηγή: Συντακτική ομάδα PtolemaidaNews.gr