Γιώργος Τσιβελέκος - Ο μικρός δασοφύλακας

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία

Σελίδες: 210

ISBN:978-618-5854-00-3

Εκδόσεις Κέφαλος

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Τσιβελέκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997 και μεγάλωσε στην Ανάβυσσο, όπου και διαμένει ακόμα. Έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία με κατεύθυνση Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει κάνει μεταπτυχιακό στο αντικείμενο της Δημιουργικής Γραφής του τομέα Λογοτεχνίας και Γλωσσολογίας στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο με τη σύμπραξη του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Για δύο χρόνια διετέλεσε μέλος της οργανωτικής επιτροπής των σεμιναρίων «Έγκλημα και Κινηματογράφος» του Εργαστηρίου Αστεακής Εγκληματολογίας. Επαγγελματικά ασχολείται με μια χειρωνακτική εργασία και την επιμέλεια-διόρθωση βιβλίων.
Του αρέσει να εκφράζεται μέσω του γραπτού λόγου και έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές και δύο παιδικά βιβλία. Ποιήματα, διηγήματα, καθώς και τρία από τα βιβλία του έχουν διακριθεί και βραβευθεί σε έγκριτους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Με διηγήματα κι ένα παραμύθι έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες. Κατά καιρούς, δημοσιεύονται ποιήματα και άρθρα του σε διάφορους ιστότοπους. Το Official Music Video «Η πιο όμορφη εικόνα» έχει σαν κατακλείδα το ομώνυμο ποίημά του. Επίσης, διατηρεί το δικό του κανάλι στο YouTube (https://www.youtube.com/@Giwrgos_Tsivelekos) και δημοσιεύει τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος και έχει μελοποιήσει με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.
 

1.    Πώς ξεκινά για εσάς μια ιστορία; Από μια εικόνα, έναν ήχο, μια λέξη, ένα συναίσθημα;

Πραγματικά, έμπνευση και αφορμή για να ξεκινήσει να γράφεται μια ιστορία μπορεί να μου δώσει ακόμα και το παραμικρό ερέθισμα. Ωστόσο, θεωρώ πολύ σημαντική την προϋπάρχουσα εσωτερική ανάγκη να γράψω για να μοιραστώ ιδέες, συναισθήματα και προβληματισμούς. Αυτό πιστεύω πως εξηγεί και γιατί δε γράφουν όλοι όσοι πάνω κάτω δέχονται τα ίδια ερεθίσματα με τους λογοτέχνες, εκτός φυσικά από το χάρισμα, την ευαισθησία και τη δεξιότητα που επίσης χρειάζεται να έχουν, αν και πιστεύω πως θα μπορούσαν να τα αναπτύξουν αν υπέβοσκε η εσωτερική ανάγκη για λογοτεχνική έκφραση.

2.    Έχετε κάποιο τελετουργικό όταν γράφετε ή αφήνεστε στην έμπνευση όποτε έρθει;

Κάποιες φορές κυνηγώ εγώ ο ίδιος την έμπνευση και άλλοτε αφήνω να με κυνηγήσει εκείνη όποτε θεωρεί πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη περίπτωση το θεμιτό αποτέλεσμα έρχεται κατόπιν αρκετής σκέψης. Στη δεύτερη προκύπτει εντελώς αβίαστα και πηγαία. Σε κάθε περίπτωση, φροντίζω να έχω πάντα κοντά μου το κινητό μου, γιατί αν δεν γράψω κατευθείαν αυτό που εμπνεύστηκα μπορεί να το ξεχάσω. Σε αυτό γράφω αρχικά και ύστερα περνάω το κείμενο στον υπολογιστή, οπότε και κάνω τις διορθώσεις, τις προσθαφαιρέσεις ή ό,τι άλλο χρειάζεται. Για να μιλήσω και πιο συγκεκριμένα σχετικά με το αν έχω κάποιο τελετουργικό όταν γράφω, μάλλον όχι. Ούτε καν καφέ δεν έχω δίπλα μου, γιατί πολύ απλά δεν πίνω. Απλώς κάθομαι και γράφω. Βοηθάει αν επικρατεί ησυχία, συγκεντρώνομαι πιο καλά. Παρ’ όλα αυτά, κάποιες στιγμές θέλω να ακούω παράλληλα μουσική.

3.    Πώς αντιμετωπίζετε τη σιωπή ή την αμφιβολία που έρχεται κάποιες φορές στη διαδικασία της γραφής;

Κάνω μια μικρή παύση, παίρνω τον χρόνο μου, προσπαθώ να ξεκουραστώ και να απολαύσω μια βόλτα στη φύση που πάντα βοηθάει και δίνει έμπνευση. Έπειτα βλέπω με νέο μάτι το κείμενό μου και μπορώ να συνεχίσω να γράφω ή να κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις για να βελτιωθεί και να εξαλειφθούν οι αμφιβολίες μου. Φυσικά, πολύτιμη είναι και η γνώμη της οικογένειάς μου ή των ομότεχνων φίλων μου, με τους οποίους πολλές φορές μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου, τις αμφιβολίες ή τις ανασφάλειές μου και είτε μου δίνουν την επιβεβαίωση που χρειάζομαι είτε μια χρήσιμη συμβουλή. 

4.    Τι ρόλο παίζει το παιδί μέσα σας όταν γράφετε – το αφήνετε να οδηγεί ή το κρατάτε από το χέρι;

Κάποιες φορές χρειάζεται να με κατευθύνει εκείνο και άλλες εγώ. Όμως, είτε το αφήνω να με οδηγεί είτε το κρατάω από το χέρι, το σημαντικό είναι ότι βαδίζω πάντα μαζί του. 

5.    Ποιος είναι ο στόχος σας όταν γράφετε για παιδιά; Να τα διδάξετε, να τα παρηγορήσετε, να τα διασκεδάσετε – ή κάτι άλλο;

Όταν γράφω ΚΑΙ για παιδιά, καθώς και τα δύο παιδικά βιβλία μου μέχρι στιγμής μπορούν να διαβαστούν κάλλιστα και από ενήλικες, στόχος μου είναι να περάσω κάποια σημαντικά μηνύματα. Για να επιτευχθεί αυτό με τον καλύτερο τρόπο, πρέπει να γίνει ένας ιδανικός συνδυασμός διδασκαλίας και τέρψης. Εξάλλου, η τέχνη δεν είναι σχολικό μάθημα, αλλά ούτε και μόνο διασκέδαση. Και ναι, αναλόγως του θέματος που μπορεί να έχει μια ιστορία, μπορεί να προσφέρει και παρηγοριά, όπως πιστεύω ότι κάνει και ο μικρός δασοφύλακας, ο Ιάσονας. 

6.    Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τον μικρό δασοφύλακα και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που γράψατε;

Όπως είπα αρχικά, υπήρχε η ανάγκη να μιλήσω για επίκαιρα φλέγοντα θέματα όπως είναι η ανέχεια, ο σχολικός εκφοβισμός, η καταστροφή του περιβάλλοντος με πυρκαγιές κτλ. Αυτή η ανάγκη και ο σημαντικός σκοπός βρήκε εύφορο έδαφος να αναπτυχθεί στις εμπειρίες που αποκόμισα ως παιδί που μεγάλωσε δίπλα στη φύση, σχεδόν σαν τον ήρωα του βιβλίου. Όσο αστείο κι αν φαίνεται, συγκεκριμένα η ιδέα για τον μικρό δασοφύλακα γεννήθηκε μια μέρα που έσπαγα καρύδια με τον καρυδοσπάστη για να τα καθαρίσω από το κέλυφός τους και να τα φάω. Κάπως έτσι πήρε αρχικά μορφή ο Καρυδάνρθωπος, το φανταστικό πλάσμα που θα συναντήσει ο Ιάσονας στο δάσος και έτσι θα ξεκινήσει όλη η περιπέτεια. 

7.    Η αφήγηση είναι απλή και γεμάτη καλοσύνη. Ήταν συνειδητή επιλογή αυτός ο «αθώος» τόνος ή προέκυψε φυσικά;

Προέκυψε φυσικά και στη συνέχεια μάλλον διατηρήθηκε συνειδητά. 

8.    Υπάρχει κάποιο στοιχείο από την προσωπική σας ζωή που πέρασε στο βιβλίο, ακόμη και μεταμφιεσμένο;

Πάρα πολλά, καθώς βασίστηκε στις εμπειρίες μου, όπως προανέφερα. Ήδη, όπως μπορεί να καταλάβει κι όποιος δει την αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου, ένα στοιχείο είναι το λυκόσκυλό μου. Ακόμα και η απόπειρα απαγωγής του πρωταγωνιστή μας από την ηλικιωμένη γυναίκα που έχει άνοια και οι πυροβολισμοί που πέφτουν προς το μέρος του με στόχο τον ίδιο όταν μπαίνει σε ένα ελεύθερο χωράφι για να κόψει φιστίκια από ένα δέντρο είναι προσωπικά βιώματα. Το πρώτο είχε συμβεί μια μέρα που γύριζα από το σχολείο και το δεύτερο μια μέρα που έκανα βόλτα με το ποδήλατο. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι ένα βράδυ που έκανα ποδήλατο κουτούλησα με μια νυχτερίδα, όπως πέφτει πάνω στον Ιάσονα όταν βρίσκεται στο δάσος ένα βράδυ. Αυτά και πολλά ακόμα στοιχεία που έχουν να κάνουν και με το σχολείο και το μπούλινγκ είναι αντλημένα από την προσωπική μου ζωή. Για να αναφέρω άλλο ένα σχετικό παράδειγμα, η έκθεση που γράφει ο Ιάσονας και διαβάζει στην πλατεία του χωριού για να παρακινήσει τους κατοίκους να μη δεχθούν την ανέγερση του εργοστασίου πάνω σε δασική έκταση λίγο έξω από το χωριό τους είναι ιδέα εμπνευσμένη από μια έκθεση που είχα διαβάσει εγώ σε μια εκδήλωση του δημαρχείου Καλυβίων όταν ακόμα πήγαινα σχολείο.

9.    Αν μπορούσατε να επιστρέψετε στον μικρό σας εαυτό, τι θα του δίνατε να διαβάσει πρώτο: αυτό το βιβλίο ή κάτι άλλο;

Θα του έδινα και πάλι τα ίδια βιβλία που διάβασε και τον έκαναν να αγαπήσει τη λογοτεχνία και σαν αναγνώστης και σαν συγγραφέας. Σίγουρα, όμως, θα συμπλήρωνα στη βιβλιοθήκη του και τον μικρό δασοφύλακα, γιατί πιστεύω με όλο μου το είναι ότι είναι ένα βιβλίο που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί και ότι δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα άλλα ευρέως γνωστά κλασικά ή και σύγχρονα έργα.

10.    Τι ελπίζετε να κρατήσουν τα παιδιά – αλλά και οι μεγάλοι – φεύγοντας απ’ αυτή την ιστορία;

Το πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε το περιβάλλον, το ίδιο μας το σπίτι, που χάρη σε αυτό υπάρχουμε και αναπνέουμε. Το πόσο πιο σημαντικό είναι να προλαμβάνουμε παρά να αντιμετωπίζουμε, όποιον τομέα κι αν αφορά (π.χ. ο θεσμός του δασοφύλακα μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά και περισσότερο αποτελεσματικά από την πυροσβεστική σε μια περίπτωση εμπρησμού). Και, τέλος, το πόσο σπουδαίο είναι να διατηρήσουμε ζωντανές τις ευαισθησίες μας, τη φαντασία μας, το παιδί μέσα μας. Γι’ αυτό και το αμέσως επόμενο έργο μου και το πιο πρόσφατο είναι η ποιητική συλλογή «Το παιδί μέσα μου». Ήρθε για να το τονίσει ακόμα περισσότερο. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο Χρόνης Μίσσιος, επανάσταση σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας.
 

Η άποψή μου, με λίγα λόγια, για το βιβλίο :

Το βιβλίο «Ο μικρός δασοφύλακας» ξεδιπλώνεται με χρονολογική σειρά και ακολουθεί μια ομαλή αφήγηση, όπου η ρεαλιστική περιγραφή μπλέκεται αρμονικά με στοιχεία φαντασίας. Η μετάβαση από σκηνή σε σκηνή είναι φυσική, δίνοντας την αίσθηση μιας σφιχτοδεμένης και προσεγμένα δομημένης ιστορίας. Ο λόγος είναι απλός και καθημερινός, γεγονός που ενισχύει τη ζεστασιά και την αμεσότητα της αφήγησης. Ωστόσο, δεν του λείπει το χιούμορ, η λεπτή ειρωνεία, η συναισθηματική φόρτιση και οι τρυφερές, ακόμη και φιλοσοφικές, αποχρώσεις. Ο συγγραφέας ενσωματώνει με διακριτικότητα μια αφηγηματική καθοδήγηση σε ζητήματα ηθικής, όπως ο εμπρησμός, η βία και η ενσυναίσθηση.

Ο κεντρικός ήρωας είναι γερά δομημένος, με σαφή κίνητρα και πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Οι αλληγορικές μορφές που εμφανίζονται λειτουργούν συμβολικά, μεταφέροντας μηνύματα οικολογικής και ηθικής σοφίας.

Το έργο πραγματεύεται θεματικές που αφορούν βαθιά τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες: τη φιλία, τη συγχώρεση, την παιδική μοναξιά και την αναζήτηση ταυτότητας, την οικολογική συνείδηση και ευθύνη, αλλά και την εμπειρία της σχολικής βίας και την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης.

Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι η ευγένεια της γραφής και ο ξεκάθαρος, αλλά όχι επιτακτικός, ηθικός προσανατολισμός του κειμένου. Πρόκειται για ένα έργο με καθαρή καρδιά, που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους με ευαισθησία και σεβασμό.

  συνέντευξη στην Εύη Γκάλαβου

Πηγή: Συντακτική ομάδα PtolemaidaNews.gr